Czym jest nadczynność tarczycy?
Nadczynność tarczycy to stan, w którym jest za dużo hormonów tarczycy. W badaniach można wtedy zaobserwować obniżenie stężenia TSH oraz wzrost wolnych hormonów tarczycy (fT4 i fT3). Czasami wolne hormony tarczycy mogą być jeszcze w normie, ale jest już obniżone TSH – mówimy wtedy o subklinicznej nadczynności tarczycy.

Nadczynność tarczycy może być spowodowana:
Główne objawy nadczynności tarczycy

Leki w nadczynności tarczycy
W leczeniu nadczynności tarczycy najczęściej stosuje się dwa leki – tiamazol (nazwa handlowa to Metizol i Thyrozol) oraz propylotiouracyl (nazwa handlowa to Thyrosan).
Leki te należy przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Czasami leki te mogą powodować poważne działania niepożądane.
Co należy wtedy zrobić?
Agranulocytoza/leukopenia
Leki mogą powodować obniżenie leukocytów we krwi (tzw. leukopenię). W przypadku wystąpienia gorączki lub objawów infekcji należy niezwłocznie wykonać badanie morfologii krwi i skonsultować się z lekarzem.
Uszkodzenie wątroby
W razie wystąpienia objawów uszkodzenia wątroby (tj. ciemny mocz, odbarwiony stolec, żółtaczka, ból brzucha, wymioty) należy odstawić lek, pilnie oznaczyć stężenie bilirubiny, AlAT i AspAT oraz niezwłocznie zgłosić się do lekarza.
W przypadku gorączki lub dolegliwości bólowych w czasie stosowania tiamazolu lub propylotiouracylu niewskazane jest stosowanie aspiryny (kwasu acetylosalicylowego). Powinno się także unikać stosowania metamizolu (np. Pyralgina).
Do czasu osiągnięcia wyrównania czynności tarczycy (normalizacja stężenia fT4 i fT3) przeciwwskazane są badania obrazowe z jodowymi środkami kontrastowymi (np. Tomografia Komputerowa z kontrastem).